Polsoksimetrie is 'n nie-indringende metode om 'n persoon se suurstofversadiging (SO2) te monitor.Alhoewel die lesing van perifere suurstofversadiging (SpO2) nie altyd identies is aan die meer wenslike lesing van arteriële suurstofversadiging (SaO2) uit arteriële bloedgasontleding nie, is die twee goed genoeg gekorreleer dat die veilige, gerieflike, nie-indringende, goedkoop polsoksimetriemetode is waardevol vir die meting van suurstofversadiging in kliniese gebruik.
In sy mees algemene (oordraagbare) toedieningsmodus word 'n sensortoestel op 'n dun deel van die pasiënt se liggaam geplaas, gewoonlik 'n vingerpunt of oorlel, of in die geval van 'n baba, oor 'n voet.Die toestel stuur twee golflengtes lig deur die liggaamsdeel na 'n fotodetektor.Dit meet die veranderende absorpsie by elk van die golflengtes, wat dit toelaat om die absorpsies as gevolg van die polsende arteriële bloed alleen te bepaal, uitgesluit veneuse bloed, vel, been, spiere, vet en (in die meeste gevalle) naellak.[1]
Reflektansie pulsoksimetrie is 'n minder algemene alternatief vir transmissiewe pulsoksimetrie.Hierdie metode vereis nie 'n dun gedeelte van die persoon se liggaam nie en is dus goed geskik vir 'n universele toepassing soos die voete, voorkop en bors, maar dit het ook 'n paar beperkings.Vasodilatasie en ophoping van veneuse bloed in die kop as gevolg van gekompromitteerde veneuse terugkeer na die hart kan 'n kombinasie van arteriële en veneuse pulsasies in die voorkopstreek veroorsaak en lei tot valse SpO2-resultate.Sulke toestande kom voor terwyl hulle narkose ondergaan met endotrageale intubasie en meganiese ventilasie of by pasiënte in die Trendelenburg-posisie.[2]
Postyd: 22-Mrt-2019