الکتروکاردیوگرافی

الکتروکاردیوگرافی فرآیند تولید الکتروکاردیوگرام (ECG یا EKG)، ثبت – نموداری از ولتاژ در مقابل زمان – از فعالیت الکتریکی قلب با استفاده از الکترودهایی است که روی پوست قرار می‌گیرد.این الکترودها تغییرات الکتریکی کوچکی را که در نتیجه دپلاریزاسیون عضله قلب و به دنبال آن رپلاریزاسیون در طول هر چرخه قلبی (ضربان قلب) است، تشخیص می دهند.تغییرات در الگوی طبیعی ECG در بسیاری از ناهنجاری‌های قلبی رخ می‌دهد، از جمله اختلالات ریتم قلب (مانند فیبریلاسیون دهلیزی و تاکی کاردی بطنی)، جریان خون ناکافی عروق کرونر (مانند ایسکمی میوکارد و انفارکتوس میوکارد)، و اختلالات الکترولیتی به‌عنوان هیپوکالمی و هیپرکالمی. ).

در ECG معمولی 12 لید، ده الکترود بر روی اندام های بیمار و روی سطح قفسه سینه قرار می گیرد.سپس مقدار کلی پتانسیل الکتریکی قلب از دوازده زاویه مختلف ("سرنخ") اندازه گیری می شود و در یک دوره زمانی (معمولاً ده ثانیه) ثبت می شود.به این ترتیب، مقدار کلی و جهت دپلاریزاسیون الکتریکی قلب در هر لحظه در طول چرخه قلبی ثبت می شود.

سه جزء اصلی برای ECG وجود دارد: موج P، که نشان دهنده دپلاریزاسیون دهلیزها است.کمپلکس QRS که نشان دهنده دپلاریزاسیون بطن ها است.و موج T که نشان دهنده رپلاریزاسیون بطن ها است.

در طول هر ضربان قلب، یک قلب سالم دارای یک پیشرفت منظم دپلاریزاسیون است که با سلول‌های ضربان ساز در گره سینوسی دهلیزی شروع می‌شود، در سراسر دهلیز پخش می‌شود، از طریق گره دهلیزی و بطنی به سمت پایین به بسته‌ای از His و به رشته‌های پورکنژ می‌رود و به پایین و به سمت پایین پخش می‌شود. در سراسر بطن باقی مانده است.این الگوی منظم دپلاریزاسیون باعث ردیابی مشخصه ECG می شود.به پزشک آموزش دیده، ECG مقدار زیادی اطلاعات در مورد ساختار قلب و عملکرد سیستم هدایت الکتریکی آن منتقل می کند.از جمله می توان از ECG برای اندازه گیری میزان و ریتم ضربان قلب، اندازه و موقعیت حفره های قلب، وجود هرگونه آسیب به سلول های عضلانی قلب یا سیستم هدایت، اثرات داروهای قلبی و عملکرد استفاده کرد. ضربان سازهای کاشته شده

https://en.wikipedia.org/wiki/الکتروکاردیوگرافی